கைகள்
வேட்டிக்குள்ளேயே
வந்துவிட்டன

தமிழன் இன்னும் 
விழித்துக்கொள்வதாய்
இல்லை

அவன்
ஒரு சோம்பேறி மயக்கத்தில்
சுருண்டு கிடக்கிறான்

மானம் பறிபோகிறது
என்ன செய்ய முடியும் என்கிறான்

மரியாதை பறிபோகிறது
மாற்றமுடியுமா என்கிறான்

வீட்டுக்கூரை பிரிக்கப்படுகிறது
காற்றாய் இருக்கும் என்று
சமாதானம் கொள்கிறான்

அவனின்
அத்தனை நிறங்களும்
கழுவப்படுகின்றன
குளிப்பதாக நினைத்துக்கொள்கிறான்

ஒற்றை அடையாளமும்
மீதமின்றி தீய்க்கப்படுகிறது
தான் யார் என்று தெரியாமல்
சோதிடனிடம் நிற்கிறான்

முகவரி
முற்றாகக் கிழிக்கப்படுகிறது
நடுவீதியில் நிற்கிறான்

சேரனையும் காணவில்லை
சோழனையும் காணவில்லை
பாண்டியனையும் காணவில்லை
பனியன் சட்டையில்
ஒரு பரதேசி மட்டுமே தெரிகிறான்

பெரியாரும் வரவில்லை
அண்ணாவும் வரவில்லை
வந்தாலும்
இவன் கண்ணுக்குத்
தெரியவுமில்லை

முகமற்றவன்
முகநூலில்
லைக் போட்டுக்கொண்டிருக்கிறான்

’தமிழ் வாழ்க’
எங்கோ கேட்டதுபோலிருக்கிறதே
என்று
தெருமுனை
பான் பராக் கடையில்
ஏ கியா ஹை என்று
விசாரிக்கிறான்
மறத்தமிழன்

அன்புடன் புகாரி