***14

வெட்கப்பட நேரமின்றி

சின்ன அலைகளின் முத்து நீர் விழுங்கி
முத்தமிடும் தென்றலை
எட்டி எட்டிப் பார்த்து
தெளிந்த நீரில் நீந்தித் திரியும்
சின்னஞ்சிறு தங்கமீனை
செதிள்கள் பெயர்ந்து சுக்குநூறாக
கருங்கல்லின் சொறசொறப்பில்
முன்னும் பின்னும் அழுந்தத் தேய்க்கும்
ராட்சச இறும்புக் கரங்களாய்தான்
ஒவ்வோர் உயிருக்கும்
வாழ்க்கை இங்கே அறிமுகமாகிறது

இதை
இப்படியாய் வகுத்துக்கொண்ட
நாம்
அதன் கோரத்தில் சிக்கிக்கொண்டு
வெறுமனே வெட்டியாய்
விதியே என்று
சுழன்றுகொண்டிருக்கிறோமா
வெட்கப்படவும் நேரமின்றி?