ஏற்றத்தாழ்வு இருந்தால் அது காதலே அல்ல

அடுப்பூதும் பெண்ணுக்குப் படிப்பெதற்கு என்று கேட்ட பாட்டி மாறிவிட்டாள். நாலு எழுத்துப் படித்தால்தானே நல்லது கெட்டது தெரியும், புருசனைத் தெரிஞ்சிக்கவாவது படிப்பு வேணாமா என்கிறாள் இன்று.

ஒருத்தன் கையில பிடிச்சு கொடுக்கும் வரை வயிற்றில் நெருப்பைக் கட்டிக்கிட்டு அலைகிறேன் என்ற தாய் மாறிவிட்டாள். ஒண்டியா நின்னாலும் எல்லாத்தையும் காப்பாத்தற வக்கு வேணும் அடங்கிப்போகவும் தெரியணும் அடக்கவும் தெரியணும் இணையா நின்னாத்தானே அது குடும்பம் என்கிறாள் இன்று.

இந்தப் பாரம்பரியத்தில் வளர்ந்தாலும் கணினிப் பட்டப்படிப்பில் பல்கலைக்கழகம் கண்டாலும்
கைக்கெட்டிய தூரத்தில் பல நிறுவனங்களின் நிர்வாகப் பதவிகளே காத்துக்கிடந்தாலும் உனக்கு அடிமையாய் வரக் காத்திருக்கிறேன் என்கிறாள் மகள்.

காதல் என்பது வாலிப மனங்களில் தவறாகத்தான் புரிந்துகொள்ளப்பட்டிருக்கிறது. காதல் என்பது புனிதமான அர்பணிப்புதான் அதில் சந்தேகமே இல்லை ஆனால் ஒருவரை இன்னொருவருக்கு அடிமையாய் அர்ப்பணிப்பது அல்ல. இருவரும் சேர்ந்து தங்களைக் காதலுக்கு அர்ப்பணிப்பது.

அப்படி அர்ப்பணிப்பவர்கள்தான் ஒருவரை ஒருவர் உயர்வாய் மதித்து நடப்பர் ஒருவரை ஒருவர் ஓயாது உயர்த்தி வாழ்வர். கண்ணுக்குள் வைத்துக் காப்பேன் என்று வீட்டுக்குள் வைத்து பட்டும் பவளமும் தந்து கிளிப்பிள்ளை ஆக்கமாட்டார்கள்.

மணமகளின் இடது கையை மணமகனின் வலது கையில் ஒப்படைக்க மணமகனின் இடது கை மணமகளின் வலதுகையில் ஒப்படைக்கவேண்டும். அதுதான் வாழ்க்கை. மற்றதெல்லாம் திருமணம் என்ற பெயரில் உறுதி செய்யப்படும் அடிமைத்தனங்கள்.

தூக்கிச் சுமப்பதல்ல வாழ்க்கை. இணையாகக் கைகோப்பதும், கைகோக்கும் வலுவினை தன் துணைக்குத் தானே உருவாக்கித் தருவதும்தான் வாழ்க்கை. ஏற்றத்தாழ்வு இருந்தால் அது காதலே அல்ல. சுயகௌரவத்தைச் சிதைக்கும் எதுவும் உறவே அல்ல