சிதைந்து கிடந்த
என் எழுத்துக்களைப் பொறுக்கி
வார்த்தைகளாய்க் கோத்தவள் நீ
வார்த்தைகளின் கூட்டுக்குள்
உயிர்க் காற்று ஊதி
வாழும் கவிதையாய் ஆக்கியவள் நீ

அனாதைக் கவிதையை
ஆகாயத்தில் எறிந்துவிடாமல்
அள்ளி மடிகிடத்தி பரிவமுதூட்டி
காதலன்னையானவள் நீ

பாசப் பொழிவுகளால்
என் கடலை மூழ்கடித்தவள் நீ
அன்பு வெள்ளத்தால் என்னை
உனக்குள் அடித்துச் சென்றவள் நீ

உன் பால் முகத்தில்
வழிந்தோடிக்கிடக்கிறேன்
உன் கருணை விழிகளில்
ஒளிவீசிக்கிடக்கிறேன்
உன் அன்புப் புன்னகையில்
வசந்தமாய் மலர்கிறேன்

முன்னைவிடத் தீவிரமாய்
ஒவ்வொரு நொடியும்
உன்னையே நினைத்துருகுகிறேன்

கடந்துபோன
பிரிவுகளும் துயரங்களும்
ஏறிமிதித்த ஏக்கங்களும் ஏமாற்றங்களும்
காதலை வைரக்கண்ணீர் என்று
விழா எடுத்து அழைக்கின்றன

அந்தக் கண்ணீர்தான்
உணர்ந்த காதலை உலரவிடாமல் காக்கும்
ஈரக் கவசமாய் இருக்கிறதோ
என்று நான் கசிந்துகொண்டிருக்கிறேன்