மல்லிகையின் மாய மணம்
என் உயிரைக் கிள்ளிக்கிள்ளி
என்னவோ செய்யும்
மனதின் ரசனைமிகு இடுக்குகளில்
மந்திர வேர்விட்டு
மெல்ல மெல்ல ஊடுருவும்

அந்தக் குட்டிக்குட்டி
வெள்ளை மலர்களைக் கண்டாலே
கனவுகளில் கவிழும் கப்பல்களாய்
மிதக்கும் என் கண்களுக்கு
கொள்ளை அழகாய்த் தெரியும்

ரோஜாவோ
கோடை விழிகளுக்குள் குடியேற வரும்
சில்லென்ற குளிரழகு
இதயத்தை இழுத்து மடியில் இட்டுக்கொண்டு
என் வியப்புகளில் முத்தமிடும் பேரழகு

தொடத் தொட மிருதுவாய்
விரல்களில் ஒட்டிக்கொண்டு
உணர்வுகளில் கரைந்துபோகும்
மென்மையிலும் மென்மை

இன்னுமின்னும்
ஆயிரம் ஆயிரம் பூக்களின்
அழகும் வாசமும் மகரந்தச் சொர்க்கமும்
ஒன்றாய் முகாமிட்டிருக்கும் உன்னோடு
தடுக்கத் தடுக்கக் கேளாமல் அலைகிறது
என் மனம் பித்துப்பிடித்து

காதலிக்கிறேன் உன்னை எப்போதும்